Levensverhaal Hannelore Timperman
° 21 mei 1982
† 25 maart 1995

Dit is het verhaal van een droom die bijna 13 jaar duurde.
Het is het verhaal van een pasgeboren babymeisje dat met heldere oogjes het leven inkijkt en er voor altijd het hart van haar mama en papa beroert. Ze blikken zo helder, die kleine oogjes. Het is alsof ze zeggen: “Hé, hier ben ik dan, jullie droomprinses. Maar... Opgepast, jullie zijn met mij nog niet klaar.”
Zoete beelden van een baby onder de provençaalse zon genietend van een eindje stokbrood en van het peutertje dat temidden van de dierenpracht in de zoo dolle pret heeft om 2 mussen stoeiend om een restje koek. Toen reeds scheen zij ons te willen zeggen dat de kleine dingen zoveel belangrijker zijn dan grootsheid en praal.

Ons kleine prinsesje kreeg vanaf haar 2de verjaardag te maken met oogjes die dezelfde kant niet meer uitkeken, met handjes die moeizaam tekenden, met onbetrouwbare beentjes en voetjes die haar meer en meer lieten struikelen. Een bezorgde mama en papa zochten hulp bij oogartsen, brilletje en kiné. En die kleine meid scheen te herleven en ma en pa durfden weer dromen.

In het eerste leerjaar kan ze goed mee tot Kerstmis. Dan gaat alles te snel voor haar. Na overleg met haar psychiater stapt ze naar de speelleerklas. Er volgt ook nog een therapie bij een optometriste omdat haar achterstand verklaard wordt door het slecht functioneren van haar oogjes.

Als Lore 8 jaar is volgt er een neurologisch onderzoek in het A.Z. maar er wordt niets verontrustend gevonden. Het blijft een raadsel wat er met haar aan de hand is. We besluiten ons Loortje een jaar als externe naar “De bijtjes” te laten gaan, om daar grondig geobserveerd te worden. Lore schijnt te herleven nu ze op eigen tempo kan werken en wij... wennen er aan dat ons prinsesje gehandicapt is.


Na 9 jaar vallen en opstaan wordt het uiteindelijke vonnis geveld. Na een eerste epileptische aanval brengen we onze schat terug naar het A.Z. en uit een scanneronderzoek blijkt dat haar hersentjes gekrompen zijn sinds het jaar voordien. De naam stofwisselingsziekte valt. Er volgen nog meer onderzoeken en weken angstig wachten op het resultaat.
Zo komt de dag dat men ons vertelt wat er precies met Lore aan de hand is. Ons lief dochtertje van 9 jaar kan nooit meer beter worden. Zij zal beetje bij beetje alles verliezen wat ze kan, om uiteindelijk te sterven. Er bestaat geen remedie om haar te helpen.
Er komt een tijd van opstand en verzet, van niet kunnen aanvaarden en vreselijke angsten. Maar Loortje zelf is ons lichtje op deze onzekere tocht. Zij loodst ma, pa, broers, familie en kennissen met haar gevoel voor grapjes, haar liedjes en haar allerliefste glimlachjes door deze moeilijke tijd.

Dan is er die nacht van 25 maart 1995. We weten het. Lore heeft alles gegeven. Met haar handje in het onze voelen we haar wegglijden. Haar broers dekken haar een laatste maal toe met knuffels en bloemen.

Lieve Lore, “Je leeft met en in ons verder” schreven we op je gedachtenisprentje.
En nu na 12 jaar kunnen we dit wel beamen.
Alleen heb ik het nog wat moeilijk met het beeld van een dochter die nu 25 is. Voor mij dans je nog steeds als sproetenmeid met vlechtjes, wat onhandig de kamer binnen luid zingend van “Mooie dagen” en “Veel te mooi.”